Justyna Czartorzyska, znana również jako Maria Janina Bachrach, to postać, której życie oraz kariera artystyczna zapisały się na trwałe w historii polskiego filmu i teatru. Urodziła się 16 grudnia 1903 roku w Warszawie, gdzie również spędziła swoją ostatnią chwilę, odchodząc z tego świata 28 kwietnia 1972 roku.
Jej dramatyczny dorobek artystyczny jako aktorki przyczynił się do wzbogacenia polskiej kultury rozrywkowej. Czartorzyska-Szrojt to przykład kobiety, która poprzez swoje występy zostawiła niestrudzone ślady w pamięci widzów.
Życiorys
Justyna Czartorzyska-Szrojt, będąca córką Feliksa oraz Balbiny Bachrachów, przez całe życie związana była z kulturą i sztuką sceniczną. Była żoną Eugeniusza Szrojta, który pełnił funkcję sekretarza literackiego w teatrze. W swojej karierze artystycznej zawsze przybierała nazwisko Czartorzyska.
W 1923 roku ukończyła Oddział Dramatyczny w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, lecz swoje pierwsze kroki na scenie stawiała już wcześniej. W sezonie 1922/23 zadebiutowała w warszawskim Teatrze Polskim, gdzie występowała w niewielkich rolach. Kolejny sezon, 1923/24, także spędziła w tym teatrze, kontynuując rozwój swojej kariery.
W latach 1924/25 oraz 1925/26 występowała w popularnym zespole Qui Pro Quo, gdzie wyróżniała się swoimi recytacjami. W kolejnych sezonach 1926/27 i 1927/28 przeniosła się do Teatru im. Słowackiego w Krakowie, jednak jej kariera nie ograniczała się tylko do stałych teatrów. W okresie międzywojennym angażowała się także w dorywcze występy w teatrach objazdowych, pod kierownictwem K. Adwentowicza.
Podczas II wojny światowej nie występowała na scenie. Po wojnie, w 1946 roku, stała się członkiem zespołu Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie, gdzie grała w sezonach 1946/47 i 1947/48. Jej kariera w stolicy trwała dalej, a widzowie mogli podziwiać jej talent w takich teatrach jak Teatr Dzieci Warszawy (1949-50), Nowa Warszawa (1950/51-1952/53), Powszechny (1953/54-1956/57) oraz Ludowy (1958-60).
W 1963 roku Justyna Czartorzyska-Szrojt przeszła na emeryturę, kończąc tym samym swoje długoletnie zaangażowanie w sztukę teatralną. W trakcie swojej kariery kreowała przeważnie role młodych dziewcząt i amantek, a także występowała w rodzimych produkcjach filmowych, takich jak „Tajemnica przystanku tramwajowego” (1922), „O czym się nie mówi” (1924) oraz „Szlakiem hańby” (1929).
Role teatralne (wybór)
W bogatej karierze teatralnej Justyny Czartorzyskiej-Szrojt widoczne są różnorodne role, które odzwierciedlają jej talent i wszechstronność jako aktorki. Oto wybór najważniejszych ról, które miała okazję zagrać:
- Ludwika w „Miłość czuwa” – 1923/24 w Teatrze Polskim Małym,
- Pokojówka w „Od poranka do północy” – 1923/24 w Teatrze Polskim Małym,
- Mabel w „Cały dzień bez kłamstwa”,
- Paulette w „Proboszcz wśród bogaczy”,
- Maryna w „Wesele”, 1946,
- Tilly w „Świerszcz za kominem”, 1947,
- Róża Byleńska w „Dom kobiet”, 1948,
- Janin w „Niezwykła historia”, 1953,
- Popowa w „Niedźwiedź”, 1955,
- Teresina w „Filomena Marturano”, 1956,
- Bobine w „Przyjaciele” A. Fredry, 1959.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Maksymilian Rigamonti | Andrzej Ozga | Zbych Trofimiuk | Sara Müldner | Agnieszka Marucha | Maciej Zieliński (kompozytor) | Dorota Roszkowska | Stanisław Trapszo | Andrzej Zajkowski | Marek Lamprecht | Louis Pierre Martin Norblin | Aleksander Suchcicki | Radosław Maciński | Eugeniusz Dzierżencki | Irène Reno | Hanna Sobolewska-Kulina | Józef Śliwiński | Krystyna Berwińska | Fisz | Piotr Duda (aktor)Oceń: Justyna Czartorzyska-Szrojt