Fundusz Wczasów Pracowniczych

---

Historia

W początkowej fazie swojego istnienia Fundusz Wczasów Pracowniczych zyskał znaczącą rolę w organizacji turystyki dla pracowników, operując w duchu politycznej centralizacji. W celu skorzystania z oferty wypoczynkowej niezbędne było uzyskanie tzw. skierowania, które pełniło funkcję swego rodzaju promesy, t.j. zezwolenia na wyjazd. Proces ten mógł być uzależniony od różnych czynników, takich jak przynależność do partii politycznej, opinia zakładu pracy, a także dotychczasowa historia korzystania z urlopów. Działania te miały wpływ na oferty, a atrakcyjność konkretnych miejsc noclegowych była określana przez rady zakładowe, które decydowały o przyznawaniu takich skierowań.

Działalność FWP rozpoczęła się w 1949 roku, kiedy to na skutek obrad Komisji Centralnej Związków Zawodowych Sejm wydał ustawę, na mocy której powstała ta instytucja. Podlegała ona nadzorowi Komisji Centralnej Związków Zawodowych, a jej reprezentanci wchodzili w skład Rady Funduszu, która odpowiadała za kontrolę i nadzór nad działaniami FWP. Organem wykonawczym była Dyrekcja Naczelna, która operowała poprzez szereg okręgowych zarządów wczasowych.

FWP organizował różnorodne rodzaje wczasów, w tym:

• 14-dniowe wczasy zwykłe,
• 14-dniowe wczasy rodzinne (dla rodzin z dziećmi),
• 7-dniowe wczasy krajoznawcze statkiem po Wiśle (organizowane we współpracy z Warszawską Żeglugą po Wiśle),
• 7-dniowe wczasy miejskie w Warszawie (przeznaczone dla związkowców z mniejszych miejscowości),
• 5-7 dniowe wczasy świąteczne (Wielkanoc) podczas ferii wiosennych,
• 21-dniowe wczasy lecznicze w 16 uzdrowiskach w kraju,
• 24-dniowe pobyty sanatoryjne w obiektach FWP,
• 28-dniowe wczasy przeciwgruźlicze (w Głuchołazach, Szklarskiej Porębie i Śródborowie),
• 7-14 dniowe wczasy turystyczne, organizowane w ramach współpracy z PTTK.

Rozdawanie skierowań było zorganizowane poprzez Regionalne Biura Skierowań FWP oraz agencje działające w dużych zakładach pracy. W każdym regionie sporządzano wykazy skierowań i przydzielano je do lokalnych zarządów związkowych, które następnie przekazywały je Radom Zakładowym.

Ważną informacją jest to, że każdy wyjazd wiązał się z określonymi opłatami, które wynikały z wysokości płacy brutto pracownika. Koszty skierowania na 14-dniowe wczasy wynosiły zazwyczaj 12-16% miesięcznego wynagrodzenia, a w sezonie letnim wiele miejsc oferowało atrakcyjne zniżki.

W roku 1967 Fundusz mógł poszczycić się około 52,8 tys. miejsc wczasowych i obsługiwał 583 tys. wypoczywających. Z czasem jego znaczenie malało na rzecz rozwoju samodzielnych form wypoczynku w zakładach pracy. Po 1989 roku, w wyniku przemian politycznych, sytuacja prawna FWP stała się niejasna, co prowadziło do różnych reform, a w 1997 roku powstała nowa spółka – Fundusz Wczasów Pracowniczych, która przejęła część majątku pierwotnego funduszu.

Aktualnie funkcje właścicielskie FWP sprawuje Fundacja Porozumienie, która również stanowi przykład ewolucji i przekształceń, jakim podlegały struktury związane z organizacją wypoczynku pracowników.

---

Oceń: Fundusz Wczasów Pracowniczych

---