Tadeusz Świcarz

Przez znaczną część swojej kariery związany był z warszawskimi klubami. Przed wybuchem II wojny światowej grał w drużynach Skry oraz Ursusa. Jego życiorys sportowy nabrał dramatycznego wymiaru podczas Powstania Warszawskiego, w którym brał aktywny udział. Po wojnie dołączył do drużyny Polonii, z którą zdobył tytuł mistrza Polski w 1946 roku.

W swojej karierze sportowej grał również w takich klubach jak Legia (w latach 1950-1951 i 1953), Śląsk Wrocław (w 1951 roku na wypożyczeniu z Legii), oraz Lotnik Warszawa (1951-1952), którego był również trenerem. Jego debiut w reprezentacji Polski miał miejsce 11 czerwca 1947 roku w pamiętnym meczu przeciwko Norwegii, który był pierwszym powojennym meczem dla polskiej reprezentacji. Ostatni raz wystąpił w barwach narodowych w 1949 roku, łącznie rozgrywając pięć oficjalnych spotkań.

Tadeusz Świcarz był także utalentowanym hokeistą, który trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza kraju z Legią. Jego osiągnięcia sportowe obejmowały również występy w reprezentacji, z którą brał udział w igrzyskach olimpijskich w Oslo.

Ankiety uznają go za znanego pod pseudonimem Kostek, chociaż w niektórych publikacjach występuje mylnie jako Konstanty. Po zakończeniu kariery sportowej, Tadeusz został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 49I-4-2).