Bogdan Kowalczyk to wybitna postać w świecie piłki ręcznej, który urodził się 12 sierpnia 1946 roku w Warszawie. Jako zawodnik, specjalizował się w grze na pozycji bramkarza, gdzie odnosił liczne sukcesy.
W swoim sportowym dorobku posiada tytuł mistrza kraju oraz zaszczyt reprezentowania ojczyzny na arenie międzynarodowej. Jego umiejętności zaowocowały również udziałem w igrzyskach olimpijskich w 1972 roku, co potwierdza jego wysoki poziom gry.
Po zakończeniu kariery zawodniczej, Kowalczyk aktywnie działał jako trener, prowadząc m.in. reprezentacje Polski oraz Islandii, przyczyniając się do rozwoju sportu w tych krajach.
Życiorys
Zawodnik
Kariera klubowa
Sportową karierę Bogdana Kowalczyka rozpoczęła się w Warszawiance w 1961 roku. Już w 1964 roku osiągnął z tym klubem znaczący sukces, zdobywając mistrzostwo Polski juniorów. W latach 1965–1968 występował w AZS Warszawa, a później, od 1968 do 1978, był zawodnikiem Śląska Wrocław. To w zespole ze stolicy Dolnego Śląska odniósł swoje największe osiągnięcia, zdobywając siedem z rzędu tytułów mistrza Polski w latach 1972–1978 oraz trzy tytuły wicemistrza w latach 1969–1971.
Kariera reprezentacyjna
Debiut w kadrze narodowej miał miejsce 6 grudnia 1964 roku w towarzyskim spotkaniu z Finlandią. Kowalczyk brał udział w dwóch mistrzostwach świata: w 1967 roku zajmując 9–12 miejsce oraz w 1970 roku, gdzie uplasował się na 13–16 pozycji. Jego największym osiągnięciem na arenie międzynarodowej było czwarte miejsce na mistrzostwach w 1974 roku. Dodatkowo, w 1972 roku wystąpił w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium, kończąc te zmagania na 10 miejscu. Jego kariera w reprezentacji zakończyła się meczem z Norwegią 9 września 1972 roku, a w barwach biało-czerwonych wystąpił łącznie 43 razy.
Trener
W 1970 roku Kowalczyk ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Od 1973 roku pełnił rolę grającego trenera Śląska Wrocław, gdzie zdobył pięć tytułów mistrzowskich w latach 1974–1978, a także zdobył Puchar Polski w 1976 roku. Jako trener doprowadził swój zespół do finału Pucharu Europy w 1978 roku. W latach 80-tych pracował na Islandii, zdobywając z klubem Vikingur Reykjavik cztery mistrzostwa kraju (1980-1983) oraz z drużyną narodową rywalizując w Igrzyskach Olimpijskich w 1984 roku (6. miejsce) i 1988 roku (8. miejsce), a także podczas mistrzostw świata w 1986 roku (6. miejsce) i w 1990 roku (10. miejsce). W 1989 roku odniósł sukces, zdobywając z Islandią mistrzostwo świata grupy B.
Po powrocie do Polski w 1990 roku, został trenerem Warszawianki, a w latach 1992–1994 pełnił tę rolę w kadrze narodowej. Po tym czasie ponownie szkolął Warszawiankę od 1997 do 2001 roku, gdzie jego zespół zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w 1999 roku. W 2003 roku Kowalczyk objął posadę trenera Wisły Płock, zdobywając z nią wicemistrzostwo w 2003 roku oraz mistrzostwo Polski w 2004 roku. Swoją karierę trenerską kontynuował w KS Azoty-Puławy, gdzie pracował od stycznia do grudnia 2005 oraz od stycznia do czerwca 2007 roku, a następnie powrócił do Wisły w czerwcu 2008 roku, a później znowu do Puław od stycznia 2010 do kwietnia 2011 roku.
Przypisy
- Fálkaorðuhafar. forseti.is. [dostęp 25.03.2016 r.]
- Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat piłki ręcznej, Związek Piłki Ręcznej w Polsce, Warszawa 2013 r., s. 269–270.
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Zofia Chenclewska | Grażyna Pękalska | Tomasz Świątek | Marek Filipczak | Tomasz Hutkowski | Angelika Kowalewska | Adam Chrzanowski (piłkarz) | Włodzimierz Mejsak | Robert Piotrkowicz | Włodzimierz Nalazek | Marek Bedyński | Anna Rechnio | Andrzej Piątkowski | Dariusz Stanicki | Benedykt Krysik | Jerzy Koźlicki | Maciej Szczęsny | Konrad Jałocha | Zbigniew Iwasiewicz | Julia SeredaOceń: Bogdan Kowalczyk