Zbigniew Iwasiewicz

---

Życiorys

W czasach międzywojennych Zbigniew Iwasiewicz zyskał renomę w łyżwiarstwie figurowym, zarówno w jeździe indywidualnej, jak i w parze z żoną, Jadwigą. W latach 1931–1933 trzykrotnie zdobył tytuł mistrza Polski w jeździe solowej, a także był pierwszym prezesem Polskiego Związku Łyżwiarstwa Figurowego oraz aktywnie działał w tej organizacji.

Po mobilizacji we wrześniu 1939 roku, jego losy zaprowadziły go na wschodnie tereny Polski. Po ich przejęciu przez Armię Czerwoną, zdołał w przebraniu kolejarza przedostać się do Warszawy, co wymagało nie lada odwagi i sprytu.

W czasie okupacji, Zbigniew został aresztowany wraz z żoną przez gestapo, jednakże udało im się uciec z ciężarówki, która miała ich przewieźć do obozu koncentracyjnego. Po zakończeniu wojny przez pewien czas mieszkał w Gdyni, a następnie osiedlił się w Warszawie, gdzie podjął pracę w handlu zagranicznym. Pracował między innymi w Polimexie i Polservisie oraz w Zachodniej Agencji Prasowej. Należał do specjalistów w swoim fachu, biegle władając trzema językami: angielskim, francuskim i niemieckim. W 1959 roku był redaktorem publikacji „Polskie ziemie zachodnie i północne: zagadnienia morskie”, wydanej także w językach rosyjskim, francuskim, niemieckim i angielskim.

Życie prywatne

Zbigniew Iwasiewicz był synem Jana, dyrektora Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Globus” oraz dyrektora Związku Cukrowni, oraz Franciszki z d. Donderkiewicz. Posiadał wykształcenie wyższe ekonomiczne, a także ukończył podchorążówkę. Jego pierwsza żona, Jadwiga Cukiert (28 października 1912 – 21 października 1961), również była łyżwiarką figurową, a w latach 30. XX wieku zdobyła tytuł Mistrzyni Warszawy. Jego druga żona to Hanna Jastrzębiec-Kozłowska (?-2007).

Zbigniew Iwasiewicz został pochowany razem ze swoją pierwszą żoną na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze H-1-7/8.

---

Oceń: Zbigniew Iwasiewicz

---