Sławomir Mirecki

---

Życiorys

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych Sławomir Mirecki rozpoczął swoją przygodę z karate, ucząc się pod czujnym okiem Marka Drożdżowskiego w Warszawie. W okresie od 1983 do 1984 roku miał zaszczyt uczestniczyć w prestiżowym programie Uchi Deshi, w trakcie którego zdał egzamin na pierwszy stopień mistrzowski (1 dan) w obecności samego Sosai Masutatsu Oyama. 20 stycznia 1984 roku wziął udział w III Otwartych Mistrzostwach Świata w Tokio, startując z numerem 70.

Od najmłodszych lat Sławomir był zafascynowany Sztukami Walki, a jego marzeniem było odbycie nauki w Japonii pod okiem legendarnego twórcy stylu Karate Kyokushin, mistrza Masutatsu Oyama. Po obozie w Polsce, prowadzonym przez Howarda Collinsa, utwierdził się w przekonaniu, że właśnie Japonia jest idealnym miejscem do zgłębiania tajników karate.

Aby sfinansować wymarzoną podróż, w letnie miesiące podjął pracę w Szwecji z zamiarem zdobycia biletu lotniczego do Japonii. Po przylocie do Tokio, przez trzy miesiące intensywnie trenował w dojo. Wkrótce potem M. Oyama zaprosił go do dołączenia do programu Uchi Deshi jako jedynego Polaka.

Na prośbę mistrza, Mirecki wystartował w III Otwartych Mistrzostwach Świata w Tokio jako reprezentant narodowy. Niestety, po ponad rocznym intensywnym treningu, poważna kontuzja kolana zmusiła go do zrezygnowania z uczestnictwa w programie Uchi Deshi. Mimo trudności, S. Mirecki cieszył się uznaniem zarówno ze strony M. Oyamy, jak i innych instruktorów oraz jego uczniów, w tym Satoshi Yui, którzy często wspominają o jego osiągnięciach.

Po powrocie do Polski, w związku z trudną sytuacją polityczno-gospodarczą, Mirecki wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec. Tam kontynuował swoją pasję do karate, ucząc i prowadząc treningi Karate Kyokushin. Współpracował z Shihanem Ingo Freierem (5dan), przygotowując reprezentację Niemiec, która w dużej mierze składała się z Polaków, do IV Mistrzostw Świata Open, które miały się odbyć w Tokio.

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych Sławomir wrócił do Polski z zamiarem kontynuowania swojej kariery w karate. Kontaktował się z Janem Grubą, kierownikiem Polskiej Organizacji Kyokushin, aby prowadzić szkołę karate. Niestety, jego planom nie było dane się zrealizować przez tragiczny wypadek, w którym stracił życie. Został pochowany 27 sierpnia 1996 roku na jednym z warszawskich cmentarzy, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii karate w Polsce.

---

Oceń: Sławomir Mirecki

---