Romuald Wirszyłło

---

Zawodnik i działacz – okres międzywojenny

W latach młodzieńczych, Romuald Wirszyłło uczęszczał do Gimnazjum im. Lorenza, gdzie rozpoczął swoją przygodę z siatkówką, dołączając do drużyny AZS Warszawa w 1924 roku. W 1928 roku, wspólnie z Zygmuntem Nowakiem, założył w tym klubie sekcję gier sportowych, co czyniło go najmłodszym członkiem zarządu. Podczas swojego członkostwa w AZS, osiągnął znaczące sukcesy sportowe, zdobywając mistrzostwa Polski w 1930, 1934 i 1935 roku, a także drugie miejsce w latach 1929, 1931, 1932, 1937 oraz 1938, a w 1933 roku sięgnął po brązowy medal.

Inauguracyjny występ Romualda w reprezentacji Polski miał miejsce w sierpniu 1934 roku, kiedy to wziął udział w meczu przeciwko Polonii Zagranicznej, który uznawany jest za pierwszy nieoficjalny mecz tej drużyny. Przez lata 1935–1936, pełnił funkcję kierownika referatu prasowego w Polskim Związku Gier Sportowych, by następnie, od 1936 do 1939 roku, objąć stanowisko kierownika referatu siatkówki w tym samym związku, który w kwietniu 1936 roku został przemianowany na Polski Związek Piłki Ręcznej.

Jednocześnie, lata 1934–1936 były dla niego czasem pracy jako sekretarz zespołu, którego zadaniem było utworzenie komisji technicznej piłki siatkowej w Międzynarodowej Amatorskiej Federacji Piłki Ręcznej. Ponadto, od 1936 roku Romuald pełnił także rolę sekretarza generalnego Komisji Piłki Siatkowej oraz Pięstówki (Faust-ball) w tym związku.

II wojna światowa

Romuald Wirszyłło był nie tylko ochotnikiem w czasie wojny obronnej w 1939 roku, ale również odgrywał kluczową rolę w działalności konspiracyjnej. W trudnych warunkach wojennej rzeczywistości, zyskał uznanie jako jeden z pomysłodawców podziemnych rozgrywek siatkarskich, które miały miejsce w Warszawie.

Wspólnie z Igorem Tepicynem, Wirszyłło zainicjował fundację „nagrody wędrownej” imienia Kazimierza Wilamowskiego, która miała na celu uhonorowanie konspiracyjnego mistrza Warszawy w siatkówce. Działania te były nie tylko formą sportowego zaangażowania, ale również sposobem na utrzymanie ducha społeczności w trudnych czasach.

W okresie 1944 roku, Romuald Wirszyłło wziął udział w powstaniu warszawskim jako saper, wykazując się odwagą i determinacją w walce o wolność swojego kraju. Jego pseudonim, „Wiktor”, był znany wśród współtowarzyszy broni, którzy doceniali jego zdolności i poświęcenie.

Trener i działacz – lata powojenne

Od września 1945 roku Romuald Wirszyłło pełnił rolę kierownika sekcji gier sportowych w AZS Warszawa, a także trenował drużyny siatkarskie w tym klubie. W okresie swojej pracy jako trener drużyny męskiej odniósł znaczące sukcesy, zdobywając mistrzostwo Polski w 1947 oraz 1949 roku, a także brązowy medal w 1948 roku. Drużyna kobieca, którą prowadził, zdobyła mistrzostwo Polski w 1947 i 1948 roku oraz brązowy medal w 1950 roku.

W latach 1946–1950 Wirszyłło był kierownikiem wydziału siatkówki w reaktywowanym Polskim Związku Piłki Ręcznej, który w 1949 roku zmienił nazwę na Polski Związek Koszykówki, Siatkówki i Szczypiorniaka. W czasie swojej kariery, w latach 1948–1949, był trenerem reprezentacji Polski w siatkówce, zarówno u kobiet, jak i mężczyzn, co było niezwykle ważnym okresem dla polskiej siatkówki.

W dniu 28 lutego 1948 roku poprowadził męską reprezentację w jej pierwszym oficjalnym meczu w Warszawie przeciwko Czechosłowacji. Na Igrzyskach Bałkańskich, w wrześniu 1949 roku, prowadzili go wspólnie z Walentym Kłyszejką. W tym samym roku Wirszyłło trenował w trzech meczach towarzyskich, natomiast na mistrzostwach świata zajął stanowisko kapitana związku, gdyż trenerem został Zygmunt Kraus.

Kobiecą reprezentację Polski prowadził na Igrzyskach Bałkańskich w 1948 roku oraz w pięciu meczach towarzyskich w 1949 roku. Jego następca, Lotar Geyer, przejął obowiązki trenerskie od Wirszyłły. Gdy ocenić jego osiągnięcia trenerskie, można wskazać na osiem zwycięstw oraz dwie porażki z drużyną kobiecą, a także trzy wygrane i siedem przegranych z drużyną męską.

Romuald Wirszyłło od sierpnia 1946 roku kierował komisją organizacyjną Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB), która została powołana do życia na zjeździe w dniach 18-20 kwietnia 1947 roku. W latach 1947–1953 przewodniczył Komisji Technicznej FIVB. Oprócz tego, był autorem podręcznika „Piłka siatkowa”, który został wydany w 1950 roku, a także napisania wielu artykułów popularyzujących siatkówkę w prasie sportowej.

Życie zawodowe

Romuald Wirszyłło jest absolwentem wydziału architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał solidne wykształcenie w dziedzinie architektury. Następnie uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, co podkreśla jego głęboką wiedzę oraz zaangażowanie w rozwój tej dyscypliny.

Wirszyłło jest autorem i redaktorem wielu istotnych publikacji, które koncentrują się na architekturze sportowej. Wśród jego najważniejszych dzieł znajdują się między innymi książki takie jak: „Pawilony sportowe” (1958), która eksploruje architekturę obiektów sportowych, oraz „Budownictwo urządzeń sportowych” (1962), omawiająca kwestie konstrukcyjne związane z obiektami przeznaczonymi do uprawiania sportu. Co więcej, był redaktorem czterech wydań książki „Urządzenia sportowe” w latach 1959-1982, co dodatkowo świadczy o jego wkładzie w rozwój tej tematyki.

Jako działacz Międzynarodowej Unii Architektów, Wirszyłło odegrał kluczową rolę w branży architektonicznej, a jego praca przyczyniła się do stworzenia sekcji „Sport i wypoczynek”, która skupia się na architektonicznych i inżynieryjnych aspektach związanych z obiektami sportowymi oraz przestrzeniami rekreacyjnymi.

---

Oceń: Romuald Wirszyłło

---